Het vrachtschip van Frans is bijna honderd jaar oud: ‘Het voelt alsof ik met haar getrouwd bent’
Vrachtschip de Postsloot, dat maandag voor onderhoud aanmeerde bij scheepswerf Ruijtenberg in Raamsdonkveer, is bijna honderd jaar oud. ,,Ik ken haar zolang, het voelt alsof ik met haar getrouwd ben”, zegt schipper Frans Peeters. Nog een paar maanden, dan heeft ze er een eeuw opzitten. En nog altijd is ze een dag of drie in de week in de weer. Ze kan makkelijk meer aan, want ze heeft meer dan genoeg energie. Maar Frans Peeters, haar baas, vindt het wel genoeg zo. Kennelijk beginnen bij hem wél de jaren de tellen.
Voor Frans is zijn vrachtschip, de Postsloot, een zij. ,,Ik ken haar al zo lang, het voelt alsof ik met haar getrouwd ben”, zegt de 73-jarige Hankenaar. ,,En met een goede vrouw heb je soms wat strubbelingen, maar ze laat je nooit in de steek. En dat heeft zij ook nooit gedaan. Zo behandel ik haar ook.” Anders gezegd: hij is zuinig op zijn Postsloot.
Knippen en scheren
Deze maandagmiddag gaat ze bij scheepswerf Ruijtenberg in Raamsdonksveer de kade op. Zoals een dame betaamt, moet ze regelmatig netjes worden gefatsoeneerd. Knippen en scheren noemt Peeters dat. ,,Het schip krijgt aan de onderkant een schoonmaakbeurt, daarna wordt ze opnieuw beschilderd.”
Frans Peeters, schipper
Frans was een boerenzoon, opgegroeid in de Biesbosch. Nog twee broers waren er, te veel om de boerderij over te nemen. Hij koos voor het schippersvak. In 1969 kocht hij de Postsloot van de eerste eigenaar. Zij kende Antwerpen op haar duimpje, nu zou ze vooral de Biesbosch doorkruisen. Veel boeren – het waren er destijds ongeveer vijftig – aan de zuidelijke Biesbosch zouden van haar diensten gebruikmaken. ,,Daar vervoerden we graan, vlas, en suikerbieten voor. En vee.” Overigens, dat boerenleven zei hij nooit vaarwel. ,,In minder drukke tijden verhuurde ik me voor het landwerk.”
In de winter valt er niks te oogsten. Dan mocht Postsloot dé havenstad ontdekken, Rotterdam. Met veevoer, kunstmest en kolen keerde ze weer terug. Naar de Biesbosch, naar de boeren die dat hadden besteld. Daar, in Rotterdam, werd een beetje op haar neergekeken: een onderdeurtje tussen dames als slagschepen. Maar, zo heeft Peeters ondervonden, met het stijgen der jaren is de waardering voor haar almaar toegenomen. ,,Bij sluizen gaan de duimpjes omhoog, hoor. En gaat ze regelmatig op de foto.”