Bernard Hemert kocht een skûtsje met een ziel
Welk verhaal geeft uw leven zin? In deze reeks vertellen Trouw-lezers hun zingevingsverhalen. Vandaag Bernard Hemert (1961): ‘Het gaat om de ervaring iets te beschermen dat uiteindelijk verloren zal gaan.’
‘In mijn studententijd heb ik samen met twee vrienden leren varen op een skûtsje. Na mijn studie heb ik tien jaar ontwikkelingswerk gedaan in het buitenland. Toen ik terugkwam, wist ik: als ik in Nederland wil aarden, heb ik een schip nodig om de ruimte en het licht te ervaren van de Wadden, voor mij de enige plek in ons land waar je nog wildernis ervaart.
“Ik belde een van die jeugdvrienden op: ‘Peter, we gaan een skûtsje kopen.’ ‘Dat is een goed idee’, zei hij, ‘ik zal even met mijn vrouw overleggen’. In 1998 hebben we het skûtsje gekocht, en het ‘Vriendschap’ gedoopt. We vonden het geen probleem de boot te herdopen, in haar verleden – de boot is voor ons een zij – was dat ook verschillende keren gebeurd. Na een jaar stapte ook Rob, onze derde vriend, aan boord.
“Vanaf het begin ontstond er een groep mensen, opstappers, die telkens terugkwamen en ons hielpen bij het op- en aftuigen als we gingen zeilen, maar ook bij het onderhoud van ons scheepje. Deze verkleinnaam is een koosnaam. De skûtsjes van de wedstrijden in Friesland zijn groter, waardoor ze sneller varen. ‘Vriendschap’ is rond de 15 meter en weegt 10 ton, dat is relatief licht. Valt de wind weg dan kun je met twee vaarbomen vooruitkomen. Het scheepje ligt ook niet diep, als je op het wad vastloopt, spring je overboord en duw je hem naar dieper water – moet je wel op tijd weer in de boot springen.