Sequana, de godin van de rivier
Die ene speciale stoel, het uitzicht, je werkplek of dat schuurtje. Wat maakt dat jij je thuis voelt? Waar ben jij ’lekker thuis’? Die vraagt legt het NoordHollands Dagblad voor aan Miriam Groenendaal. Zij is helemaal gelukkig op haar binnenvaartschip Sequana.
Ze heeft vaak gedacht: waar ben ik aan begonnen en komt het nog wel goed? Maar het kwam goed. Ruim zes jaar woont ze samen met zoon Jelmer (18) en hond Bumper op het veertig meter lange binnenvaartschip Sequana. Dat betekent ’godin van de rivier’. Inmiddels is het echt ’haar schip’ geworden en geniet ze volop van het leven op het water van het Amsterdamse IJburg.
Maar voor het zover was, moest er heel wat gebeuren. Nadat Miriam een tijd woonde op boten waar altijd aan gebouwd moest worden, was ze nu toe aan een schip waar ze in principe zo in zou kunnen en dat ook nog betaalbaar was. Ze zocht tot aan België en Frankrijk. Uiteindelijk kwam ze via een scheepsmakelaar het woonschip tegen in Hendrik Ido Ambacht, vlakbij Dordrecht.
Met een sleepboot is de Sequana naar Amsterdam gebracht. „Ik heb in het begin zoveel slapeloze nachten gehad. Hoe kom ik met dat schip in Amsterdam en wat nou als ik in de sluis misgooi met het touw? Dingen waarvan je je achteraf afvraagt waarom je je er druk over hebt gemaakt.”’
Vervolgens moest het schip van 46 naar 40 meter verkleind worden. De meeste mensen laten er in het midden een stuk uitzagen. „Maar dat was bij deze niet de moeite waard, omdat ik dan een heel deel van de woonkamer kwijt was. Bij mij moest het in de punt, wat lastig, kostbaar en arbeidsintensief werk is. Als een onthoofd schip lag het op de werf. Het was doodeng. Bij het lassen komt veel vuur kijken dus je moest uitkijken dat het niet in de hens vliegt. Op een gegeven moment was ik brandwacht en stond ik tussen drie vuurspuwende lassers. Ik stond er met een waterspuit middenin.”
De basis voor een woonboot was er. Wel moest er worden afgewerkt, geschilderd, riolering en elektra in gemaakt worden. Soms gingen er dingen kapot, lekte het dak of was Miriam even bang dat het dak met een storm er helemaal af zou waaien. Toch wilde Miriam er altijd voor blijven gaan. „Mijn vaste klusman Geert Bauke kan ik om reparaties vragen, hij is op een boot opgegroeid. Als er iets is zijn er ook altijd buren die komen helpen. Uiteindelijk komt het altijd goed.”
Miriam weet niet precies wat haar beweegt om zich volledig in het scheepsavontuur te storten. Ze groeide op in Amsterdam, maar niet op het water. Wel kocht ze op haar dertigste haar eerste woonboot, een ’sigaartje’ van dertien bij drie meter in de Brouwersgracht. Daar bleek asbest in te zitten en ze moest de boot volledig opnieuw opbouwen. Zo heeft ze zich altijd weten te redden. Al doende leerde ze alles.