Van Londense dubbeldekker naar zeilklipper uit 1892

Wiebe Radstake en Suzan Dahmen wonen samen met Warre en Nola op een oude klipper in Middelburg. Naast hun bedrijfsschip Vrijbuiter, waarop ze van alles organiseren wat groen, creatief en leuk is.

Wiebe en Suzan deden allebei Kunstacademie in Rotterdam en leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke kennis. Het creatieve zat er bij beiden al in en Wiebe was ook altijd al op zee. ‘Met de Tres Hombres, een dwarsgetuigd zeilschip zonder motor, voer ik jaarlijks met een groepje naar de Cariben om koffie, cacao en rum te halen’, vertelt hij. ‘Heel romantisch allemaal. Met als doel aan te tonen dat je ook heel goed zonder vervuiling vracht kunt vervoeren. Want vaak is dat de missing link. Je kunt wel iets biologisch kopen, maar als je het dan vanaf de andere kant van de wereld hierheen haalt, hoe duurzaam ben je dan nog bezig? Een hartstikke mooi project dus, waarmee we mensen willen inspireren om iets te doen dat wél helpt.’

Groene en creatieve ambities

Toen hun zoon Warre werd geboren, was het toch niet zo handig om alleen maar op zee te zijn. ‘Tegelijkertijd word ik wel gek als ik niet kan varen’, gaat Wiebe verder. ‘Toen Suzan mij in Panama kwam opzoeken, hebben we zitten nadenken: we kopen gewoon een eigen schip in de buurt en zetten daar onze groene en creatieve ambities op voort.’
Dat werd de Vrijbuiter, een tjalk die toen nog Albatros heette en in zeer slechte staat verkeerde. ‘We hebben enorm veel geklust en verbouwd’, zegt Suzan. ‘En inmiddels doen we van alles met het schip, met ons bedrijf Vrijbuiter Zeilen.’

Plasticsafari’s

‘We hebben bijvoorbeeld een compleet geluidssysteem aan boord en grote festivals als Oerol, Into the Great Wide Open en Zeeland Nazomerfestival huren ons in als extra podium’, vertelt Wiebe. ‘We worden ook ingehuurd als groene vrachtvaarder. Vorig jaar hebben we de Vrijbuiter helemaal elektrisch gemaakt. De dieselmotor eruit, elektromotor erin. Omdat ook de opslag groen moet zijn, zijn we nu bezig met een traject met zeezoutaccu’s.’
Daarnaast vaart de Vrijbuiter regelmatig rond met jongeren, reizen er bands mee op tournee, houden ze muziekavonden en worden er plasticsafari’s georganiseerd. ‘Kortom, alles wat we leuk vinden, wat groen en creatief is’, zegt Suzan. ‘Een charterschip dus, maar we doen meer dan dat. Het gaat supergoed. We hebben er enorm veel plezier in en we gaan nu ons vierde seizoen in.’

Bus werd te klein

Toen Wiebe en Suzan vier jaar geleden met de Vrijbuiter begonnen, woonden ze nog in een Londense dubbeldekker. ‘Die hadden we uit Engeland gehaald en daarin zijn we op Schouwen-Duiveland gaan wonen’, vertelt Wiebe. ‘Warre was toen al geboren en Suzan raakte in verwachting van Nola. Dus de bus werd een beetje klein. Tijd voor een vervolgstap. Groter wonen was onze wens, maar niet in een rijtjeshuis of doorzonwoning. Het moest wel iets aparts zijn. Daar houden we van. Maar wat dan? Omdat we al zo fanatiek bezig waren met de Vrijbuiter, dachten we: waarom kopen we er niet gewoon nog een schip bij, maar dan om op te wonen?’
En dat werd de Nola Mare – vernoemd naar de kinderen – die nu naast de Vrijbuiter ligt. ‘Zo’n schip geeft gewoon veel meer vrijheid dan een huis’, zegt Suzan. ‘Maar het vergt ook veel meer onderhoud. Dat hoort erbij.’
Wiebe: ‘Ik vind het ook leuk hoor om te schilderen en te lakken. Je komt ook achter steeds meer dingen en het is nooit klaar. Al zijn we met de Vrijbuiter wel heel erg ver. Daar hebben we al zoveel vervangen. Het schip kennen we nu door en door en dan wordt het wel makkelijker.’

Waternomaden

De Nola Mare – die hiervoor Anna Catharina heette – is een van de oudste zeilschepen. ‘Het is een Zeeuwse klipper van 27 meter uit 1892 die altijd van Middelburg naar Antwerpen heeft gevaren met vracht’, zegt Wiebe. ‘Ze is van schippersfamilie Vermeulen geweest en heel lang in de familie gebleven. In het verleden is er een soort bungalow op gebouwd om tochten met de scouting te maken. De vorige eigenaren hebben haar in oorspronkelijke staat teruggebracht. Maar ze werden ouder en op een gegeven moment voeren ze er niet meer mee. Dat is natuurlijk jammer, want zo’n prachtig schip moet varen. En dat doen wij wel. Als waternomaden je huis met je meenemen. Dat willen we ook zeker gaan doen. Naar de zuidkust van Engeland varen en naar Parijs.’

Lees het volledige artikel van Sanne van der Most in de Schuttevaer (alleen voor abonnees)