Martin aan boord bij Varende Woonschepen
Meestal zit hij aan vergadertafels of met zijn neus in de dossiers, maar als bestuurder bij EOC wil Martin Visser af en toe wat deining voelen. Eerder stapte hij al aan boord van containerschepen, tankers, arken en jachten, nu neemt hij een kijkje bij de historische vloot. Een dagje teersnuiven in Rotterdam.
Rotterdam is de thuishaven van een grote vloot varend erfgoed, maar ook van Martin zelf. “Ik ben hier geboren en getogen. En ik studeerde hier.” De Oude Haven kent hij dus wel, maar hij zag de schepen nog nooit van binnen. “Veel ex-beroepsschepen zijn bij óns verzekerd, het is opvallend dat deze schippers zo massaal voor EOC kiezen. Ik ben benieuwd naar hun verhaal.”
Martins eerste stop is op de klipper “Neeltje” in het Haringvliet. Ondanks haar leeftijd van 114 jaar is het schip iedere zomer onder vol tuig te vinden op het IJsselmeer, want eigenaren Elsje en John Holtz zijn fanatieke zeilers. Is dat te doen, met zijn tweeën en een schip van 24 meter, wil Martin weten. “Het is een klus, je slaapt ‘s nachts lekker”, antwoordt John droogjes. “Het opdoeken is het zwaarst. Maar we zijn wel wat gewend, we doen altijd alles aan het schip zelf, behalve het lassen. Zo leer je je schip kennen.”
Elsje doet de rondleiding: van de woonkeuken in de roef via het dievendeurtje (“Zo konden ze vroeger wat van de lading meepikken”) naar het ruim. Daar zijn de woon-, slaap- en badkamer. Het valt Martin op dat je hier met gemak rechtop kunt staan. Elsje: “Toen we het schip in 2002 gingen bekijken en de holte zagen, waren we meteen verkocht. Het is misschien niet heel groot, maar zeilen is belangrijk voor ons en we wonen hier goed.”
Hoe zijn ze eigenlijk op een historisch vaartuig verzeild geraakt? John: “Ik heb van jongs af aan gevaren en ik zei altijd: ‘Eens wil ik een platbodem.’ We hadden een huis in Maasluis, ik was bijna klaar met de verbouwing. Toen kwamen we de “Neeltje” tegen.” De stap van wal naar schip was snel gezet. Ook voor Elsje, die eveneens al sinds haar jeugd op het water zit. “Als twintiger mocht ik de wereld over om mee te doen met surfwedstrijden”, vertelt ze. Boven de bank hangt een zwart-witfoto van een stoere dame op een plank. Geweldig, vindt Martin. Ook hij heeft gewindsurft, maar kampioenschappen …
Aan de tafel in de roef komt het gesprek op die ene keer dat ze een beroep moesten doen op de verzekering. John: “We zijn ooit hier in de haven aangevaren door een partyschip. Ik ben niet boos geworden, die schipper doet zoiets ook niet expres. Het zwaard was kapot en het boeisel stond naar binnen. EOC heeft het toen allemaal netjes opgelost. Maar wat denk je? Kreeg ik later ineens nog een schrijven: ‘Je bent vergeten de verf te claimen.’”