Hoe een Nederlandse logger strandt als theaterschip in Ecuador

Het mirakel is waar: The Ship of Fools, een Nederlandse logger uit 1916 die de wereld rond zwierf als theaterschip, staat op het strand. Vanaf 1989 voer eigenaar en theatermaker August Dirks ermee. In Ecuador kwam zijn reis ten einde. Zevenenvijftig zeemijl ten zuiden van de evenaar en honderdvijftig meter van de Stille Oceaan.

Begin 2020, Ecuador en Covid
Het schip vaart naar Ecuador en gooit haar anker uit pal in het midden van een vissershaventje. Ze is er meteen het allergrootste schip. En meteen vaart er een delegatie van de havendienst langs om ons eruit te gooien. Het blijkt dat er een vergunning vereist is. We blijven aan de praat met verhalen over contacten met de gemeente voor een komende theatervoorstelling. Claudio, een zelfbenoemde scheepsagent, regelt min of meer de scheepspapieren. De regisseur Tolin komt uit Paramaribo en begint hoopgevende gesprekken met de directrice cultuur van de gemeente. Niemand heeft er ooit gehoord van het buurland Suriname. Een week later breekt de pandemie uit en wordt vanaf twee uur ‘s middags de avondklok ingesteld. De reis over de Stille Oceaan naar Australië wordt snel een illusie. Het einde van de wilde vaart. We worden verwend met de verse tonijn waarmee de vissers op hun kleine bootjes van hun nachtelijke reizen terugkomen. De scheepskat Moretti vindt het allang best.

Het duurt niet lang of de schipper wordt bij de Comandante ontboden. Deze havenmeester laat je twee uur lang antichambreren om je vervolgens te ontvangen in een smetteloos wit uniform met kleurrijke balken op zijn linkerborst. Hoe kan het dat we nog steeds in de vissershaven zijn? Dat we volgens zijn papieren in nood zijn binnengelopen en dus volgens internationale verdragen zo snel mogelijk moeten vertrekken. Ik protesteer, zeggende dat we weliswaar ongevraagd maar niet in nood zijn binnengetreden.

Fotoboek als visitekaartje
Hij blijkt zich te vergissen met een Duits schip en vraagt, onder verontschuldigingen, hoe lang het ons belieft te blijven. Ik mompel April of zo en vertel hem over ons honderdjarig schip en over het fotoboek dat we zojuist over onze reizen gemaakt hadden. Hij wil er graag een hebben. Dat boek is het optimale visitekaartje want werkt beter dan een paspoort. Het blijkt dat de zus van zijn vrouw een groot ballarina was en of hij met zijn vrouw het schip mag bezoeken. Ja, natuurlijk. Door de pandemie komt daar niets meer van. En al gauw wordt de Comandante vervangen door een andere Comandante en dan weer een ander. Claudio de scheepsagent overlijdt aan covid en neemt de papieren in zijn graf mee. Het duurt niet lang of niemand weet meer hoe en waarom die oude haringlogger daar alsmaar blijft ronddobberen, middenin dat haventje. Ze ziet er steeds roestiger uit.

Een hernia blijkt een tumor
De schipper grijpt de gelegenheid aan om eindelijk zijn koffers vol foto’s, flyers, affiches, krantenknipsels, scheepsdocumenten en souvenirs te ordenen. Dik dertig jaar wordt over de grote scheepstafel uitgespreid. Die kluif duurt maanden. Het wordt een race met wat hij denkt dat hernia is. En als hij dan eindelijk naar het grote ziekenhuis in de grote stad gaat blijkt de hernia een kwaadaardige tumor te zijn, zo dik als een vuistgrote aardappel die zich genesteld heeft rond drie wervels van zijn ruggegraat. Die wordt negen uur lang in het dure ziekenhuis weggepeuterd. Tegen het einde van 2020 geeft een Nederlandse arts een levensprognose van een paar maanden en met chemotherapie nog een paar maanden extra.

Naarstig zoekt hij naar een mogelijkheid om het schip een nieuwe bestemming te geven. Op een strand? Op een eiland? Welke theatergroep is zo gek het te willen overnemen? Welke stad is zo slim om een honderd jaar oud schip op zijn strand te willen? Ondertussen rijdt hij rond in een rolstoel.

Lees het gehele verhaal van de reis van de Azart naar har eindplek op de bron: Azart.org

Hoe de Azart op het strand kwam zie je in de video hieronder