Anneke Robbertsen: ‘Ineens wist ik het, ik wil op een schip wonen’

Tot zo’n tien jaar geleden leidde Anneke Robbertsen en haar man Wim een heel ander leven. Geboren en getogen in Woudenberg, waar totaal geen scheepvaart is en niemand in een woonboot woont. Tot de Robbedoes op haar pad kwam.
‘Hier woon ik, hier werk ik en ik ga hier nooit meer weg. Zo heb ik het grootste deel van mijn leven gedacht. Ik had ook eigenlijk niet echt dromen. Huisje, boompje, beestje, ik vond het allemaal wel prima. In september 2012 gingen onze kinderen alle twee tegelijkertijd de deur uit. De een ging studeren en de ander samenwonen. En we hadden een hondje van 11 en die ging dezelfde maand dood. Daar zaten we dan met een enorm “lege nest syndroom”. We woonden in een mooi vrijstaand huis dat we zelf hadden ontworpen. Maar het leven was eruit. De energie was verdwenen. Dat gevoel hadden we allebei.’

Wat dan wél?
‘Toen we 25 jaar getrouwd waren, wilden we een groot feest geven. Op zoek naar een mooie strandachtige locatie in Amersfoort, liepen we terug langs de Eem. We pauzeerden even op een bankje in de zon, uitkijkend over dat water. En toen realiseerde ik me: hier word ik pas echt gelukkig van. Ik had nooit gevaren en bootjes zeiden me niks maar ik kreeg wel energie van water. Samen begonnen we te dagdromen. Eigenlijk wil ik wel verhuizen en dan aan het water wonen, zei ik tegen Wim. Natuurlijk voelde ik me ook een verwende tuthola want we hadden een prachtig huis en twee gezonde kinderen. Maar toch voelde ik me niet helemaal happy. Het bruiste gewoon niet meer. Hij begreep me wel en dacht er gelukkig hetzelfde over. Vervolgens zijn we samen op zoek gegaan. In eerste instantie nog niet met het idee dat het een schip moest worden. Wim ging meteen allemaal huizen aan het water en bijzondere verbouwde locaties en fabriekspanden kijken. Toch was dat het steeds niet. Mijn hart maakte geen sprongetje. Maar wat dan wel?’

Lees het gehele artikel van Sanne van der Most op de bron: Schuttevaer, alleen voor abonnees