Van oorlogsboot en viskotter naar een zeilboot om op te wonen: de Witte Draeck krijgt een nieuwe toekomst

Het doet gewoon pijn aan je ogen, zo wit is de stuurhut geschilderd. Ook de romp wordt nog net zo wit gemaakt: Etiënne en Carolien de Langen zijn op een zelfgemaakt vlotje druk bezig. Stagzeilschoener de Witte Draeck, met thuishaven Willemsoord Den Helder, zal zijn naam straks eer aandoen.

De eerste keer dat Etiënne de boot – na een dagje Texel – op Willemsoord zag liggen, was het een grauwe dag. ’Dat is hem niet’, dacht hij toen. Maar eenmaal thuis bleef de boot toch door zijn hoofd spoken. Want de bouw was wel erg mooi. En dat klassieke van die boegspriet, daar viel Carolien gelijk voor. En niet onbelangrijk: de boot was op zo’n manier getuigd, dat je hem met z’n tweeën kon zeilen. Dus kwam er tóch een bezichtiging en werd de koop december vorig jaar gesloten. Sinds afgelopen zomer wonen Etiënne (51) en Carolien (44) op de Witte Draeck.

„We hebben zo’n tien jaar op een woonark in Akersloot gewoond. Aan het Alkmaardermeer”, zegt Carolien. Het uitzicht dat ze daar hadden, is op behang geprint en hangt nu achter hun bed in de voormalige kombuis van de Witte Draeck. „Naast de woonark hadden we ook altijd een boot ernaast, om mee te varen. Maar dat betekende wel twee boten die je moet onderhouden.’’

Ze wilden op termijn gaan reizen met een boot. Daarvoor hadden ze alleen wel een grotere nodig. In eerste instantie dachten ze ’dat doen we in etappes’. Zouden we steeds een slagje groter kopen. Maar toen hadden we weer een aardig seizoen aan onderhoud gehad en bedachten we waarom niet alles in één boot? Wonen en varen tegelijk?” Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Tot ze de Momo, zoals de boot toen nog heette, op de voormalige rijkswerf Willemsoord in Den Helder tegen kwamen op de site van een botenmakelaar. Gelijk verkocht waren ze dus niet, maar eenmaal aan boord raakten ze beslist onder de indruk van de ’oude dame’.

Respect
Want de geschiedenis van de Witte Draeck liegt er niet om. De boot heeft zoveel doorstaan dat je er bijna automatisch respect voor gaat voelen. In 1944 werd de boot gebouwd als ’vorpostenboot’ voor de Duitse Wehrmacht. Bedoeld als patrouilleboot in kustgebieden. „Er stond ook een kanon op het dek”, weet Etiënne. Na de Tweede Wereldoorlog wordt de boot van Bureau Oorlogsbuit gekocht door een sloophandel en in 1949 verbouwd voor de visserij in Katwijk. De boomkorkotter droeg namen als KW 27 Anne Marie, KW178 Pieter Jacob en KW178 Dirkje. In 1975 belandde de boot in de sportvisserij. Tien jaar later werd de boot vrijwel helemaal gestript door een particulier en weer tien jaar later werden er twee aluminium masten en slagzeiltuig aangebracht. De voormalige oorlogsboot – van dit type zijn er drie gemaakt waarvan alleen deze nog in de vaart is – was een stagzeilschoener geworden.

Waterstof
„We hopen over een tijdje echt langere reizen te kunnen maken, voor onze eerste reis willen we naar Noorwegen.” Het liefst zeilend maar als dat niet kan, dan toch CO2-neutraal. Dus zonder het verstoken van diesel. „We willen naar een waterstofmotor, varen op waterstof: een brandstof die niets uitstoot, alleen water.” Voor het aan boord maken van waterstof is wel elektriciteit nodig die ze ook schoon willen opwekken. Door middel van zonnepanelen en een windmolen onder water: een watermolen. Accu’s om de energie op te slaan, zijn deels al aan boord. ,,We zijn momenteel bezig om een volledig plan te maken. Over een jaar of vijf moet dat wel af zijn.”

Lees het gehele artikel op de bron: NHD, alleen voor abonnees

De Witte Draeck in volle glorie langs de kade van Willemsoord.